ONCE UPON A TIME
(μια φορά κι έναν καιρό)
Έλα Σαμπίκο,σήκω πήγαινε για νανάκια κι έρχομαι.Τρέχοντας κάνει ένα σάλτο και πριν κάνω οποιαδήποτε κίνηση έχει απλωθεί και ροχαλίζει.
Η Κίρα το μικρούλι μας μπλεγμένη στα πόδια μου με κουνιστή την ουρά της με ακολουθεί σε όλο το σπίτι.
Ξαπλώνουμε.
Κοιμάται στον λαιμό μου.
Ασφάλεια.
Νοιώθω όμορφα με τα φιλαράκια μου αγκαλιά.
Τα μάτια όμως γεμίζουν δάκρυα και μια σκέψη με στοιχειώνει:
η Σίσυ είναι μόνη στο δάσος και θα φοβάται....
Και ο πόνος μεγαλώνει...
Την ήξερα τα πέντε από τα εφτά της χρόνια.
Δεν ήταν δικό μου σκυλί.
Την αγάπησα όμως....
Είχε τις πιο όμορφες λευκές βλεφαρίδες και το γάβγισμά της ήταν αξιολάτρευτα τραγουδιστό κάθε φορά που χτυπούσα το κουδούνι στο πατρικό....
Όχι δεν ήταν άρρωστη.
Ο κτηνίατρος είπε ότι δεν υπέφερε.
Εγκεφαλικό.
Έτσι απλά.
Τόσο γρήγορα...
Δεν έχεις περιθώρια ν'αντιδράσεις
και βυθίζεσαι σε σκέψεις.
Έζησε καλά?
Το φρόντισα σωστά?
Ήταν χαρούμενο?
Μήπως έπρεπε να κάνω αυτό?
ή εκείνο?
Χιλιάδες ερωτήματα και συναισθήματα σε κατακλύζουν....
Αυτές οι γραμμές δεν γράφονται για να συγκινήσω κάποιον..
Δεν είναι αυτός ο σκοπός..
Σκοπός είναι να καταλάβουμε και να αγαπήσουμε αυτές τις ψυχούλες που έχουμε για κατοικίδια..
Να τα σεβόμαστε και να τους προσφέρουμε το καλύτερο σπιτικό
πριν είναι αργά..
Γιατί τότε απλά θα είναι μια ανάμνηση..
Και να μην ξεχνάμε ότι μας αγαπάνε άνευ όρων...
Και όσο κουρασμένοι και να είμαστε λίγη ώρα αφιερωμένη
σε αυτά τα κάνει απεριόριστα ευτυχισμένα...
R.I.P C.C
Τα αδέσποτα έχουν και αυτά ψυχή.
Ένα χάδι,λίγη τροφή,λίγο νερό δεν κοστίζει τίποτα.
Γιατί η ευτυχία τους είναι δωρεάν...!!
